Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Η τραγωδιες στην ζωη

Πολυ συχνα οι αληθινες τραγωδιες της ζωης συμβαινουν με τροπο τοσο ακαλαισθητο, που μας πληγωνουν με την ωμη τους βια, με την απολυτη ασυναρτησια τους, μ'αυτη την γελοια ελλειψη καθε νοηματος, καθως και την ολοκληρωτικη ελλειψη κομψοτητας και υφους! Μας επηρεαζουν με τον ιδιο τροπο που μας επηρεαζει και η χυδαιοτητα! Μας δημιουργουν την εντυπωση μιας απροκαλυπτης, κτηνωδους δυναμης που μπροστα της επαναστατουμε.

Μερικες φορες ομως, συμβαινει στην ζωη μας μια τραγωδια, που εχει τα καλλιτεχνικα στοιχεια της ομορφιας. Αν αυτα τα στοιχεια της ομορφιας, ειναι αληθινα, η υποθεση αποκτα αλλη διασταση και αφυπνιζει μεσα μας την αισθηση της θεατρικης εντυπωσης. Ανακαλυπτουμε ξαφνικα, οτι δεν ειμαστε πια οι ηθοποιοι, αλλα οι θεατες του εργου. Ή μαλλον, ειμαστε και τα δυο. Παρατηρουμε τους εαυτους μας, και το θαυμα του θεαματος μας μαγευει.

14 σχόλια:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ:))))))

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

η τραγωδια ειναι παντα τραγωδια για εκεινον που την ζει...
οσοι βλεπουν μπορουν απλα να λεγονται θεατες...
τα θεατρονια ομως παιζουν ρολο πρωταγωνιστικο...
διχως χειροκροτημα κανενα...

νεραιδενια σου φιλια εφηβε!!!

AlexStre είπε...

είμαστε όλοι πρωταγωνιστές και θεατές συγχρόνως...μόνο που στα ευχάριστα δεν δίνουμε σημασία στην διπλή μας φύση...

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ είπε...

Με τα γραφτά σου αποτελείς παρηγοριά στο μέλλον.


Τα γεγονότα που ζούμε είναι ο λόγος που δεν μπορώ να είμαι συνεπής με την επικονωνία μας. Γράφω μέρα νύχτα στην εφημερίδα και εύχομαι να μη μας συμβούν τα χειρότερα...

Μας "πούλησε" το ΧΘΕΣ και μας δίνουν, όσο όσο,για να γλυτώσουν άλλοι ΣΗΜΕΡΑ...

Με την αγάπη μου.

Κώστας
vloutis.blogspot.com
vloutis.wordpress.com
facebook.com/kostasvloutis
twitter.com/kostasvloutis

efhbos είπε...

@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS

Πρεπει να υπαρχει.Καθε μερα στην ζωη μας!!

@ ΝΑΪΑΔΑ

Μερικες φορες ομως, οταν βιωνεις μια κατασταση για πρωτη φορα, δεν νιωθεις και λιγο σαν θεατης?
Σιγουρα δεν ειναι ευχαριστο να ζεις μια τραγωδια...Αλλα...Οταν ερχεσε αντιμετοπος μαζι της...:/

efhbos είπε...

@ stolenblood

Οντως...Οταν ειμαστε ευτυχισμενοι...Μονο την μια πλευρα βλεπουμε...!

@ ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ

Μην ανησυχεις, καταλαβαινω!
Χαιρομαι που πιστευεις οτι τα λογια μου, αποτελουν ελπιδα για το μελλον!
Απευχομαι και εγω τα χειροτερα!

Έσπερος είπε...

Πρωτσγωνιστές ή θεατές...Δεν με πειράζει να είμαι ένα από τα δύο ή και τα δύο, αρκεί το έργο να το έχω γράψει εγώ, εσύ, εμείς...κι όχι κάποιοι άλλοι για 'μας.

Την καλησπέρα μου Έφηβε! Να περνάς καλά!

Ἅ λ ς είπε...

υπαρχουν τραγωδιες υπαρχουν και ωραιες στιγμες! σημασια εχει να τα ξεπερναμε...! εχουμε αυτην τη δυναμη..
Παντως καλο θα ηταν να μη μενουμε θεταες... οσο δυσκολο κι αν ειναι!
καλο απογευμα!!

efhbos είπε...

@ Έσπερος

Πολυ φοβαμαι οτι το εργο θα το εχουν γραψει αλλοι και οχι εμεις...!

@ A λ ς

Οταν καποια πραγματα τα ζεις για πρωτη φορα...Εισαι κυριως θεατης!

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΨΥΧΗΣ είπε...

Μια τραγωδία στο δικό μας έργο ζωής και η λέξη χάνει κάθε αίσθηση καλαισθησίας η καλλιτεχνικής διάθεσης.
Βλέπεις την τραγωδία δεν την σκέφτεσαι, σε παγώνει και σε βυθίζει στη σιωπή, στο τίποτα, δεν υπάρχει κανείς γύρω σου, χάνεσαι μέσα σου και οι λέξεις όπως γιατί..., Θεέ μου..., ψυχή μου..., στερεύουν τα δάκρυα μου, αποκτούν άλλη διάσταση.
Αν στην τραγωδία είμαι θεατής θυμάμαι την δική μου και ακόμη και αν αδιαφορίσω γι αυτήν, κλαίω ξανά για την δική μου.
Αν δεν έχω ζήσει μια τραγωδία δική μου τότε ναι έχω πολυτέλεια να σκέφτομαι, γιατί αν δεν βιώσω κάποιο γεγονός δεν μπορώ να το νιώσω στην αληθινή του διάσταση.

Ημ/νια
Βγήκα μια βόλτα
στη ζωή
παρέ με τον θάνατο

sykaki είπε...

XAMOGELAAAAAAAA

efhbos είπε...

@ Παράθυρο ψυχής

Ωραιος/α!!
Απο τα ωραιοτερα σχολια που με εχουν κανει!
Θα συμφωνησω, αν δεν βιωσει κανεις την δικη του τραγωδια, δεν μπορει να καταλαβει την πραγματικη του διασταση!

@ sykaki

Χαμογελαω, οταν βρησκω την ευκαιρια...Το ποστ, απλα περιγραφει την τραγωδια...Νταξει, και εγω ζω την δικη μου...Αλλα...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.

Ανώνυμος είπε...

"είναι λοιπόν η τραγωδία μίμηση (δηλ. αναπαράσταση επί σκηνής) πράξης σημαντικής και ολοκληρωμένης, η οποία έχει κάποια διάρκεια, με λόγο ποιητικό ("γλυκό" ή "διανθισμένο", στην κυριολεξία), τα μέρη της οποίας διαφέρουν στη φόρμα τους, που παριστάνεται ενεργά και δεν απαγγέλλεται, η οποία προκαλώντας τη συμπάθεια και το φόβο του θεατή τον αποκαθάρει (λυτρώνει) από παρόμοια ψυχικά συναισθήματα".