Κανενας δεν ειναι τελειος

Πειραζει που οταν χαμηλωνουν τα φωτα ονειρευομαι?? Πειραζει που μεσα απ'τους ισκιους,βρισκω το ουρανιο τοξο,πολεμαω με δρακους, και τους νικαω για σενα?? Πειραζει που ακολουθω τις πεταλουδες, σε μονοπατια του ουρανου, και απο εκει στελνω μηνυματα σε αγαπημενους??Πειραζει που για μενα ολα εχουν ψυχη, κι ας ειναι κρεμασμενα με κλωστη??Πειραζει που μαζευω μικρες, μικρες στιγμουλες?? Πειραζει που περιμενω με ανυπομονησια, ολα οσα θελω να ερθουν?? Πειραζει που οσο δυνατος κ αν φαινομαι, ερχονται στιγμες που νιωθω αδυναμος και πληγωμενος?? Και οταν εχω δικιο, θελω ολοι να μ ακουνε, και κανω οτι ειναι δυνατο γι αυτο. Πειραζει??...ομως, οταν κανω λαθη..δεν ειναι αναγκη να μιλατε ολοι μαζι...Κανενας δεν ειναι τελειος.... Ουτε εγω...

Σφυξ'τη γροθια σου

Μη κοιτάς ποιος βρίσκεται δίπλα σου απόψε
ούτε το μέρος που ανταμώσαμε τι είναι.
Χίλια κομμάτια την μιζέρια σου κόψε
κι αν το λέει η ψυχούλα σου μείνε.
Μείνε πλάι σ' αυτά που δειλούς ξεμπροστιάζουν
κι αν σε τρομάξουν λιγάκι, μαζέψου.
Ή τράβα εκεί που οι ξεπεσμένοι γιορτάζουν,
μα εγώ προτείνω, άντεξε, σκέψου.
Δε σου πάσαρα ποτέ λύσεις κι ευκολίες,
μα εσύ στραβά με πήρες ή μ' αγαπάς.
Την διάφορα την έκανες στις δυσκολίες
κι ακόμα αντέχεις καλά το πας.
Χρεώνεις τ' άδικα, έχεις συνέπεια
στους δήθεν χαρίζεις εφιάλτες।
Μα όσο αντέχω, θέλω να σκέφτεσαι
κι όσο αντέχεις, για πάρτη σου θα 'μαι
στη σκηνή κι όσο το χαίρεσαι
θα 'σαι ανάσα μου, θα 'σαι θυμάμαι.
Ψηλά το κεφάλι, σφίξ' τη γροθιά σου.
Σκυφτοί είναι μόνο οι ντροπιασμένοι.

BD FOXMOOR

Δεν ειμαι καμια στατιστικη,και παραειμαι συνηθισμενος για ταινια hollywood-ιανι... Χωρις ταυτοτητα νιωθω,και ας την εχω στην τσεπη μου...

Οι αγγελοι μαθαινουν να πετανε

Περασαν οι χειμωνες...
Ετρεξα το βλεμμα της ξανα...Ν'αντικρυσω...
ΕΙΔΑ ΕΝΑ ΦΩΣ
Μα ηταν σκοταδι।
ΕΙΔΑ ΜΙΑ ΣΚΙΑ
Μα ημουν εγω

ΕΙΔΑ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ
Μα ηταν ψεμα

Κλειδωσα τον χρονο σε εναν παλιο καθρευτη
και τον εσπασα να μην ξανακυλισει।
Ενα κομματι ακομα ματωνει την καρδια μου
για ενα δακρυ απο τα ματια της।
Και με ειπε μην δακρυζεις,
ο πονος δεν τελειωνει ποτε।
Και την πνοη μου την στερνη,
πανω στα μεταξενια της φτερα την αφησα,
και με ταξιδεψε, εκει που οι αγγελοι μαθαινουν να πετανε...