Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή

για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.

Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.


Ελειπα μηνες...Ημουνα καπου μακρια...
Με φεραν πισω δυνατες φωνες...Και καποιες τυψεις,
που με ειπαν πως καπου εδω εχω γεννηθει και εχω πεθανει
χιλιαδες φορες...

Παλατια

Ειδα μπροστα στα ματια μου τον αγγελο που δινει την αγαπη,
ειδα ακομα αιμα να τρεχει απ'την καρδια μου.
Κανε κατι γιατι χανομαι,
ονειρο ητανε και πλεον δεν αισθανομαι...
Βρισκομαι σε αλλα μερη καπου μακρια...
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ'ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ!
ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΑ,
τα λαθη τοσα πολλα,
και αναμνησεις που με γυρισαν πισω σε ολα αυτα.
ΤΩΡΑ ΝΙΩΘΩ ΠΟΝΟ
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑΖΩ ΤΟΝ ΝΕΟ ΔΡΟΜΟ!
Δεν ανηκω, δεν ανηκεις πουθενα,
δυο πλασματα που δεν εχουν πλεον συντροφια.
Και αμα την αγαπη προσπαθεις και αναζητας,
ισως και εσυ μια μερα, με βρεις εκει ψηλα...
Εκει που μ'αφησες εσυ στα ξαφνικα...


Ειχα την αναγκη να γραψω...
Με επνιγαν τα συναισθηματα....

Δεν μεγαλωσα ποτε

Ενα τελευταιο αντιο...
Σε ολους τους φιλους...
Ολα τα ομορφα καποτε τελειωνουν, για να αρχισουν ομορφοτερα (της jacki, να εισαι καλα οπου και αν βρισκεσε).
Καπως ετσι φτασαμε στο τελος...
Σας αποχαιρετω με λιγους στιχους...











Δεν μεγαλωσα ποτε, ειμαι ακομα ενα παιδι,
Μενω αυτος που ηξερες, με την γροθια παντα σφυχτη.
Οταν τα ματια μου δεν κλεινουν, οταν τα χερια παγωνουν,
Οταν τα βραδια που σκεφτομαι ποτε δεν ξημερωνουν,
Οταν το βιβλιο της ζωης, μονος μου ξεφυλλιζω,
Οταν την σκεψη κανω ζωγραφια.
Θα ηταν παντοτε μαζι μου, ομως εφυγε μακρια,
Τον Νικολα μες στο μποζα, παντα λιωμα να γελαει,
Και οταν δυσκολες με βρικανε το χερι να με κραταει.
Τον Κυριακο να με χωνει, μες στα κολπα απο μιρκο,
Τον Τρανο μου να με δειχνει πως σωστα να οδηγω,
Την μανα μου να παλευει, τιποτα να μην μου λειψει
Και αν το στραβο δρομο παρω, τον σωστο αυτη να μου δειξει,
Θυμαμαι επισης καλοκαιρια, τα βραδια μου στο στρατο,
Στο ματζεστικ να αραζουμε να τρωμε παγωτο.
Και το πρωι ποτε στο μαθημα, στον Γιαννη για καφε,
Δεν μας νοιαζανε τα φραγκα, ολα ηταν κυριλε.
Με τον Κωστα, μεθυσμενες συζητησεις στο παγκακι,
Με ρετσινα κοκα κολα και αντε να βγαζαμε ακρη,
Οσα περασα στο μποζα, και ποτε δεν τα ξεχνω,
Εκει που γνωρισα εκεινη, και με εμαθε να αγαπω,
Δεν μεγαλωσα ποτε, μενω ακομα ενα παιδι,
Τα λεω ακομα με τον ***, δεν πεθανε, μεσα μου ζει.

Κλεινω τα ματια μου, κουραστηκα,
ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ! ΟΤΑΝ ΕΦΗΒΟΣ ΘΑ ΠΑΨΩ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΑΓΩΣΕΙ!

Σημαδι

Παλι θλιμενος...
Παλι χειμωνας...
Παλι βροχη...
Παλι βαραινω...
Σβηνουν τα φωτα...
Κατω ο κοσμος απο την "σκηνη"...
Και εγω επιμενω...
Χαρτια σκισμενα, γεματα στιχους
Γεματα ονειρα και νοσταλγιες
Γεματα φιλους, γεματα ερωτες,
Στην γειτονια μου φωτογραφιες...
Παλι σαν φαντασμα που βρισκει σκεψεις,
Ενα κερι θα αναψω...
Τα ιδια λογια, παλι αγκαλιες...
Ποιος μου τα ειπε?
Που τα θυμαμαι?
Παλι η νυχτα, καποιο τραγουδι, ψυχες, φωνες το καλοκαιρι
Και παντα μια σχεση οταν τελειωσει...
Στανταρ θα κανει πως δεν σε ξερει...
Παλι μιλαω, παλι γελαω, παλι δακρυζω, παλι τα σπαω...
Ακροβατω στην φαντασια μου,
Και σαν εχω στιχους, τους κοιταω...

Σ'αγαπησα πολυ και ας μην μεινουμε 2 ξενοι...!

Θανατοποινητης

Παιδια πιστευω οτι αξιζει να το ακουσει καποιος. Ακομα και αν δεν ακουτε τετοιου ειδους μουσικη. Ειναι ενα ειδος ποιησης και αυτο.

Αλλη μια δυσκολη μερα περασε...
Και?
ΠΟΤΕ μην κατσουφιαζεις, γιατι ΠΟΤΕ δεν ξερεις ποιος μπορει να ερωτευτει το χαμογελο σου...
Χαμενη μερα ωστοσο, δεν ειναι μια δυσκολη μερα...
Χαμενη μερα ειναι η μερα που δεν χαμογελασαμε, που δεν νιωσαμε αυτους που αγαπαμε, που δεν ειπαμε συγνωμη, σε θελω, σε χρειαζομαι, σε εχω αναγκη, σ'αγαπαω.
Ισως τελικα η ζωη να μην κανει χαρες...Και ο καθενας να εχει διπλα του αυτο που του αξιζει...!

Η σκιά σου και εγώ

Πάλι απόψε μιλώ με τη σκιά σου. Μέρες τώρα είναι η μόνη συντροφιά απο τότε που έφυγες με κυνηγά και εγώ τη διώχνω μακριά. Γιατί πονάω καλή μου μακριάσου δίχως την αγκαλιά σου τα χάδια σου και τα φιλιά σου. Ξαναγύρισε κοντά μου δώσμου πίσω τη χαρά μου σε λατρεύω έρωτά μου είσαι η ανάσα η καρδιά μου. Ονειρό μου γύρισε πάλι κοντά μου δεν αντάχω άλλο δεν μπορώ κάθε μέρα πιο πολύ σε αναζητώ.

Η τραγωδιες στην ζωη

Πολυ συχνα οι αληθινες τραγωδιες της ζωης συμβαινουν με τροπο τοσο ακαλαισθητο, που μας πληγωνουν με την ωμη τους βια, με την απολυτη ασυναρτησια τους, μ'αυτη την γελοια ελλειψη καθε νοηματος, καθως και την ολοκληρωτικη ελλειψη κομψοτητας και υφους! Μας επηρεαζουν με τον ιδιο τροπο που μας επηρεαζει και η χυδαιοτητα! Μας δημιουργουν την εντυπωση μιας απροκαλυπτης, κτηνωδους δυναμης που μπροστα της επαναστατουμε.

Μερικες φορες ομως, συμβαινει στην ζωη μας μια τραγωδια, που εχει τα καλλιτεχνικα στοιχεια της ομορφιας. Αν αυτα τα στοιχεια της ομορφιας, ειναι αληθινα, η υποθεση αποκτα αλλη διασταση και αφυπνιζει μεσα μας την αισθηση της θεατρικης εντυπωσης. Ανακαλυπτουμε ξαφνικα, οτι δεν ειμαστε πια οι ηθοποιοι, αλλα οι θεατες του εργου. Ή μαλλον, ειμαστε και τα δυο. Παρατηρουμε τους εαυτους μας, και το θαυμα του θεαματος μας μαγευει.

Το στεκι των ωραιων

Με 200 αγοραζεις μια γνωμη ή κατι ακομη,
Ή πιο ευκολα ακομη, εξαγοραζεις μια συγνωμη.
Με 50 παραπανω θα βρεις μια αμαρτια,
Και εκει πανω αν θελεις χτιζεις μια πολυκατοικια.
Με 300 ξεφτυλιζεις οποιον εχει αντιρρησεις
Και οι αποψεις σου αμεσως φιγουραρουν στις ειδησεις.
Μην δινεις σημασια σε οτι κανουνε οι αλλοι,
Πληρωνεις κατι ακομα και την εχεις πιο μεγαλη.
Αν θελεις παλι βρισκεις και καλυτερη τιμη,
Αφου εχουν μεγαλη αξια πλεον οι αριθμοι.
Με θεληση καλη, βρισκεις τροπους να πληρωσεις 
Υπαρχουν τοκογλυφοι και γραμματια με δοσεις.
Πουλας και αγοραζεις οσα θελεις και οτι θελεις,
Ανοιγεις 2 μπαρακια μες στο κεντρο της κυψελης.
Εισπρατεις προστασια απο ξενη ιδικτησια,
Και κανεις περιουσια απο ξενη ιδιοκτησια.
Κανεις μια λεσχη, ριχνεις μεσα 2 φρουτακια,
Και απο πισω μια καβατζα με 1-2 δωματιακια.
Ντεκορ 2 καθρευτες και φωτακια απο νεον
Και απ'εξω η ταμπελα, "ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ"

Υ.Γ: Με τα νεα μετρα...Η ζωη μας πιο δυσκολη θα γινει...Δεν θα παψουμε να ζουμε ομως, ουτε να ονειρευομαστε...Το στεκι των ωραιων...Ελπιζω να καταλαβατε ποιο ειναι...!
Καλη εβδομαδα!

Σαν συγχρονος Βεγγος

Ενα ευχαριστω να πω...
Ενα...Συγνωμη στον εαυτο μου?
Δεν ξερω πραγματικα....
Σαν τον βεγγο καθε μερα τρεχω για πολλους...Ξερουν αυτοι ποιοι ειναι...
Και...Ωρες, ωρες σκεφτομαι, μα καλα, ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ?ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ "ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ" ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ?
Ναι...Δεν ειμαι καλα, αν αυτο θες να με ρωτησεις  (Δ)...Εχω πιασει πατο...
Και τωρα τι κανω?Να συνεχισω να τρεχω σαν τον Βεγγο??

Αχ αυτες οι γυναικες...

Οι γυναικες μας μεταχειριζονται ακριβως οπως και η ανθρωποτητα φερετε στους θεους της. Μας εκφραζουν την λατρεια τους και μας φορτωνονται συνεχως ζητωντας μας να κανουμε κατι γι'αυτες. Οι γυναικες, οπως ειπε καποτε ενας πνευματωδεις Γαλλος (Δεν θυμαμαι ονομα), μας εμπνεουν την επιθυμια να δημιουργησουμε αριστουργηματα και ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ!

Υ/Γ: Αυτο σαν μια γενικοτερη παρατηρηση...Με αρορμη ενα γεγονος με την Δημητρα (βλ. προηγουμενο ποστ).

Even an end...Has a start

Μπορω να συμμεριστω τα παντα εκτος απο την δυστηχια.

Τη δυστηχια με τιποτα δεν μπορω να την δεχτω!Ειναι τοσο ασχημη, τοσο φριχτη, τοσο καταθληπτικη. Υπαρχει κατι τρομερα νοσηρο στην συμπαθεια των συγχρονων μας για τον πονο του αλλου.

Θα'πρεπε να μας συγκινουν χρωματα, η ομορφια, η χαρα της ζωης. Οσο λιγοτερα λεμε για τις πληγες της ζωης, τοσο καλυτερο!

Ισως τελικα το αληθινο μυστικο της ζωης να ειναι η αναζητηση της ομορφιας!

Και για να ξεφυγουμε λιγο απο την μιζερια και την δυστηχια, ας ακουσουμε ενα τραγουδι που πιστευω οτι μπορει να μας κανει να πιστεψουμε ξανα στην δυναμη της αγαπης προς τον εαυτο μας.
Aς ταξιδεψουμε για λιγο ολοι μας!

Melwa

Παμε μια βολτα στην Σιερα Λεονε στην Αφρικη,
Σε ενα μικρο χωριο, μια βροχερη Κυριακη
Πραγμα σπανιο για τα ζεστα εκεινα μερη,
Τρυπωνoυμε σε μια καλυβα μερα μεσημερι
Για να γλυτωσουμε για λιγο απο την μπορα,
Οπως θελει να γλιτωσει απο εμας αυτη η χωρα.
Μεσα, υπηρχαν μονο κατι στοιβαγμενα τσουβαλια,
Και τα δυο τα βρεγμενα μας κεφαλια.
Μα οχι για πολυ, ακουμε συρσιματα,
Και στην λασπη απ'εξω ακουμε βηματα,
Μια λευκη γυναικα, με ενα μαυρο κοριτσακι
Λαβωμενο απο μαχαιρι στο μικρο του χερακι.
Τρομαξανε και οι 2 με εμας, στο εμπα.
Η λευκη δασκαλα Μαιρη και η Melwa.
Αφου ησυχασανε με εμας αρχισε η Μαιρη να μας λεει,
Τι συνεβει πριν, και σφυγκοταν να μην κλαιει
Για το πανεμορφο αυτο πλασμα, που ηταν μαζι της,
Που ενος στρατιωτη το χερι, ειχε χαραξει το κορμι της
Η melwa βλεπεις δεν κανει ευκολα φιλο,
Γιατι λεει μια ιστορια, για εναν μαυρο σκυλο...!

Ισως ειρωνια

Φιλοι μου...
Καπου εδω νομιζω οτι ηρθε το τελος για τα ποιηματα...
Θα συνεχισω να γραφω, αλλα...Δεν θα δημοσιευω πλεον...
Για προσωπικους λογους...
Τωρα πλεον, θα δειξει ο καιρος προς τα που θα περιστραφουν τα νεα θεματα...!



Με την σειρα μου να ευχηθω και εγω καλο πασχα. Η ανασταση του Κυριου να φερει και την ανασταση στις ψυχες μας, γιατι ειναι πληγωμενες, απο ολα αυτα που συμβαινουν γυρω μας!

Αδυναμιες δυναμεων

Βγαλε μου τα ματια: Μπορω να δω.
Κλεισε τ'αυτια μου: Μπορω να σε ακουσω.
Και διχως ποδια, μπορω να ερθω σε σενα.
Και διχως στομα, μπορω να σ'εξορκισω.
Σπασε τα μπρατσα μου: Θα σε κρατα η καρδια μου.
Χερι σαν να ειναι φυλακισμενο.
Πνιξε μου την καρδια: Το μυαλο μου θα χτυπα.
Κι αν ριξεις στο μυαλο μου φωτια,
Θα σε κρατω μες στο αιμα μου κλεισμενη.

Σαν αφηγησεις ενος τρελού

Θελω δυο λογια να σου πω,
Μα δεν ξερω πως να τ'αρχισω.
Φοβαμαι να γυρισω πισω,
Και ομως τα ονειρα καθε μερα
Με γυριζουν εκει,
Θελω να ζησω, μα ο χρονος μου τελειωνει
Και πρεπει να σ'αφησω.
Παμε ξανα απ'την αρχη, ισως πετυχει.

Κατοικος σε εναν πλανητη που λεγετε γη
Θελω να φυγω, ισως φυγουμε μαζι
Σε ενα μελλον που εχω φτιαξει για εμας λιγο πιο ωραιο.
Σ΄αυτο το μελλον παντα ειμαστε μαζι.
Εκει τα ονειρα μου δεν ειναι ντυμενα
Με υποσχεσεις ψευτικες, και ολα εξαρτονται απο μενα.
Μπορω τον κοσμο να γκρεμισω, να τον ξαναχτισω
Εκει ειμαι ο θεος, μπορω αγαπη να χαρισω.
Μπορω να σβησω απ'την  μνημη σου τα παντα,
Να μην θυμασε τιποτα,
Να μην υπαρχω εγω, αυτο το μερος και οτι αλλο θες μπορω
Να γραφω εγω για'σενα και ας μην με ξερεις ακομα.

Θελω τοσο, να φυγω απο δω,
Να πεταξω σαν ηρωας, πανω απ'τον ατλαντικο.
Να μπορω να αγαπαω αυτα που θελω

Σαν αφηγησεις ενος τρελου...
Να χαθω...

Και ακομα κοιταω την βροχη...
Και μου θυμιζει εσενα...
Βασικα...Ειναι τοσα πολλα που θελω να σου πω...
Αλλα δεν εισαι εδω...!

Μονο να'ξερες

Για αλλο ενα βραδυ, το φεγγαρι φωτιζει το σκοταδι της ψυχης μου,
Συντροφια μοναδικη, μες το ταξιδι της ζωης μου.
Και το ξερει...
Ειναι στιγμες, που το νιωθω να υποφερει με μενα, και του μιλαω για'σενα...
Του λεω ποσο σ'αγαπαω. Με βλεπει να δακρυζω, και δακρυζει και αυτο.
Μες τον ουρανο μοναχικο ειναι φεγγαρι, σαν και μενα στη γη...
Αυτου του λειπουν τ'αστερια, εμενα μου λειπεις εσυ.
Και οταν κοιμαμαι, λυπαμε, γιατι σε βλεπω στα ονειρα μου,
Και θυμαμαι...Θυμαμαι πως σου φερθηκα σκαρτα...
Θυμαμαι βραδια...Που με δακρυα στα ματια σε σκεφτομουν, σ'αγαπουσα,
Μα φοβομουν να στο δειξω.
Το ξερω αθελα μου, σου προκαλεσα πονο, ομως μιλαω απο καρδιας.
Οτι εγινε με εμας, ειναι δικη μου ευθυνη.
Οι εποχες εχουν βαρυνει την ψυχη μου, μονο να ξερες...
Πως θελω να σε μεσα στην ζωη μου...

Ο,τι χειροτερο

ΧΑΛΙΑ...

Παραπαταω στον δρομο, περνανε διπλα μου  τα αυτοκινητα

To μπουκαλι στο χερι αδειο, σημερα εχασα την ακριβεια.

Ειναι σιγουρα οτι χειροτερο μου εχει συμβει, κομμενη η αναπνοη,

Σκοτεινιασε ο χρονος, την παγωμενη αυτη στιγμη.

ΡΙΓΟΣ

Και εγω να προσπαθω να βρω αισθησεις.

Δεν μπορω, χανω τον ελεγχο, μες στην θολουρα θα πνιγω.

Μπαινω σε λαθος αυτοκινητο, εχω πορεια μπερδεμενη,

Σπαω καθρευτες και ο δρομος επικινδυνα μικραινει

Ειμαι ενα βημα πριν το τελος, και το φλερταρω ανοιχτα,

Σταζει ο ιδρωτας κρυος, κατι ενεργει πολυ βαθεια...

Εγινα ενα με το χωμα, το αλκοολ με βυθισε σε κομα

Πηρα λαθος δρομο, αυτη η στροφη...

Τα πραγματα πηραν λαθος τροπη

Η θυμηση ειναι τραγικη.

Κριμα γιατι μου το ειχες πει,

Προσεχε πριν την αυγη, να εισαι νηφαλιος, να εχεις προκοπη

ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ...

Ημουν αντιθετος στα λογια σου, δεν σ'ακουσα την πατησα,

Τωρα τις καρδιες μας κλονησα, και το καλο μου εβλαψα.

Το πρωινο δεν ηταν σαν τα αλλα, ηταν μουντο

Εμοιαζε με κινηματογραφο βουβο

Ηθελα καποιον να μου μιλησει, μα δεν βρηκα ουτε εναν.

Όταν τα όνειρα γίνονται εφιάλτες

Οταν τα όνειρα γίνονται εφιάλτες και οι ελπίδες απογοητεύσεις, τότε καταλαβαίνεις πως ο κόσμος δεν αξίζει. Όχι, όχι ο κόσμος αξίζει. Εσύ είσαι που δε ταιριάζεις. Η μονοτονία και η απάθεια δε σου ταιριάζουν. Θες να ουρλιάξεις γιατί ο αετός δεν πετάει πια. Δεν τον αφήνουν. Έφτασε στο σημείο να είναι μαζί με το κοράκι και το φίδι. Δεν θέλουν κανέναν να πετάει. Το ταξίδι σου όμως θα το κάνεις. Θα φύγεις και θα ψάξεις για άλλους αετούς. Και όταν τους βρεις θα πετάξετε ψηλά. Μακριά από αυτόν τον κόσμο. Μακριά απ' την προσποίηση. Ελεύθεροι. Αυθεντικοί. Τρελοί.

Τα απιαστα ονειρα

Ολοι οι νέοι λαχταρούνε να γνωρίσουν στη ζωή την αγάπη τη μεγάλη και την πιο ιδανική. Τα όνειρα τα εφηβικά να τα ολοκληρώσουν και απ' της ζωής τις ηδονές να πάρουν και να δώσουν. Στον κόσμο αυτό υπάρχουνε δρόμοι για να περάσεις. Τα άπιαστα τα όνειρα μην προσπαθείς να πιάσεις. Είναι ωραία η ζωή να ξέρεις να τη ζήσεις όμως στ' αλήθεια πρόσεχε μπορεί και να δακρύσεις!

Εσυ

 Τα αστερια τριγυριζουν στο μυαλο μου
Οι σκεψεις χανονται στο φως του φεγγαριου
Μονο η μορφη σου μενει
Το γλυκο σου χαμογελο που δινει πνοη σε εναν νεκρο.
Αυτα τα χειλι, που προφερουν μονο μια λεξη
                              ΑΓΑΠΗ
Ολα λαμπουν και ξαφνου χορευεις.
Το καλεσμα σου προσταγη,
Κι αντισταση καμια.
Ενα ονειρο ζω που το αποκαλουν ερωτα.
ΕΣΥ.Μια ζωη.