
Οι ανθρωποι παρακολουθουν τα μυθιστορηματα της ζωης με μεγαλο ενδιαφερον...αλλα τα δραματα της ζωης τους αφηνουν αδιαφορους.
Ενα ποιημα για ολα αυτα τα ατομα που εχουν ξεχασει να πιστευουν στην ελπιδα και μαζι με την ελπιδα εχουν ξεχασει να πιστευουν και σε μενα.
Απο την νυχτα που με καλυπτει στην καταμαυρη πλατεια, ευχαριστω Το Θεο για την ανυπακοη ψυχη που μου χαρισε! Κατω απο τις προυποθεσεις δεν εκλεψα φωναχτα. Το κεφαλι μου ειναι ματωμενο αλλα δεν εχω υποκειψει. Μακρια απο αυτο το μερος του μισους η σκια του τρομου και η απειλη των χρονων δεν με βρηκε αφοβο, δεν με νοιαζει ποσο θα τιμωρηθω, δεν εχει σημασια που δεν ακολουθησα τις γραφες...Ειμαι αρχοντας της μοιρας μου και καπετανιος της ψυχης μου!