Ο εφηβος της διπλανης πορτας...

«Νεα χρονια και παλι... Μοιαζουν με τα χιλιοστα μου χρονια, ακομη κι αν ειναι τα δεκατα εκτα κι αυτο ειναι παραξενο... Γιατι, για να ειμαι ειλικρινης ,στη ζωη μου δεν εχω περασει μεγαλες συμφορες, μοναχα λιγες ταλαιπωριες και δεν θα'πρεπε να νιωθω τοσο κουρασμενος. Δεν θα'πρεπε να με εχει καταβαλει η αναγνωριση της ματαιοτητας, μα να ημουν ακομη μια ονειροπαρμενη υπαρξη, βουτηγμενη στην αλαζονεια της νιοτης.
Αυτα ολα συμβαινουν γιατι με αναγκασαν να μεγαλωσω και να ωριμασω, πριν καν προλαβω να συνειδητοποιησω οτι ειμαι παιδι.
Πριν καν νιωσω ποσο ομορφος ειναι ο κοσμος, οταν τον βλεπει κανεις μεσα απο το πρισμα της αθωοτητας.
Και ειναι πραγματικα τρομερο αυτο που θα ομολογησω, πολυ απιασιοδοξο κι ομως τοσο ατρανταχτα αποδεδειγμενο μεσα σε αυτα τα χλιαρα δεκαεξι χρονια της ζωης μου: γεννιομαστε με κλαματα και πονο, μεγαλωνουμε με δακρυα και θλιψη, ερωτευομαστε και καταληγουμε παντα πληγωμενοι, ενηλικιωνομαστε σμιλευμενοι απο την φλογα του κοπου και της επιπονης προσπαθειας για να ερθουμε και να απογοητευτουμε απο τη σαπιλα της απτης ζωης, επιβιωνουμε μεσα σε βασανα και τελικα καταληγουμε να εχουμε ζησει μια ζωη που δεν ηταν ακριβως οπως τη θελαμε κι ετσι φευγουμε οπως ηρθαμε, με πονο... Εν ολιγοις, ολες οι φασεις που περνα ο μεσος ανθρωπος σερνοντας μαζι του το βαρυ βιο του ειναι συνυφασμενες με τον πονο!
Δεν ειναι λιγες οι φορες που μου περασε απο το μυαλο το αιωνιο σεξπηρικο διλημμα: να ζει κανεις ή να μη ζει; Οχι,δε μιλω για επιτηδευμενο θανατο, για μια στυφνη αυτοκτονια - ποτε δεν μου αρεσαν οι πραξεις δειλιας. Μιλω για μια εκφραση προσωπικης ελευθερειας, μιας αληθινης ζωντανιας γιατι, κατ'εμε, πραγματικα ζει μονο αυτος που εχει απελευθερωθει απο τα καθημερινα μικροπροβληματα και βρισκει το χρονο για να γνωρισει τον εσωτερικο ψυχικο του κοσμο. Οταν δεν, μπορει, τοτε δεν του ανηκει ο ευατος του, απλα υπαρχει, παγιδευμενος, μεσα σε μια ατελη ανυπαρξια.
Δεν φοβαμαι τιποτα εκτος απο τον πονο που θα μπορουσα να προκαλεσω σε αυτους που αγαπω και μ'αγαπανε. Η ευτυχια μου ειναι σε απολυτη εξαρτηση απο την ευτυχια των αλλων. Δεσμευτικο, πολυ δεσμευτικο, μα μη ελεγχομενο... Κι ειναι τοσα τα πραγματα που θα ευχομασταν να ηταν διαφορετικα μα δεν μπορουμε να αλλαξουμε.
Η ΑΛΛΑΓΗ. Λεξη βαρυγδουπη. «Τα παντα ρει» σαν το νερο στα ποταμια που καθε δευτερολεπτο ανανεωνονται και ποτε δεν απιστρεφουν πισω... Ομως η αλλαγη, η καλη αλλαγη, ερχεται μεσα απο τη συλλογικη προσπαθεια για εξυγιανση της κοινωνιας και απο τον καθενα μας ξεχωριστα, γιατι η κοινωνια ειναι συλλογη επιμερους ατομικοτητων. Αρα πρεπει κι εσεις μαζι μου να προσπαθησετε να αλλαξετε αυτον τον απαισιο κοσμο που καθημερινα χειροτερευει, για μενα και για καθε εφηβο που σπαρταρα αγκαλια με τις σημειωσεις του φροντιστη του για να καταληξει ανεργος. Για καθε παιδι που βασανιζεται και καταπιεζεται στο στηθος του γερασμενου νεαρου που ξεροσταλιαζει σε μια δυσαρεστη και πνιγηρη αιθουσα να ακουει επι 7 ωρες, το 90% των οποιων δεςν θα τον βοηθησουν ποτε στην πραγματικη αρενα της ζωης.
Σας παρακαλω, καντε κατι για να ερθει μια χρονια που εγω και μαζι μου ολοι οι εφηβοι και μη να αναφωνισουμε, χαρουμενα αυτη τη φορα, «Νεα χρονια και παλι!»...»