Τα ματια της

Την κοιταξα στα ματια...
Τι περισσοτερο μπορουσα να πω;
Καμια λεξη δεν ειχε νοημα πλεον για μενα
Εγινα ερμαιο του υποσυνειδητου της...
Ενα κοματι στεριας στον απεραντο ωκεανο της
Ψιθυρος στην πολυβουη μουσικη της
Τι παραπανω μπορουσα να κανω;
Δεν ητανε το βλεμα μου αρκετο γι'αυτην;
Αφου το ηξερα οτι δεν μπορουσα να αλλαξω τιποτα
Ακομα κι αν προσπαθουσα
Ησιωπη του με τρομαζει
Ειναι απιστευτο το τι καταφερνει να κανει με αυτο το βλεμμα!
Να ανατρεψει εξουσιες, να καταστρεψει πολιτισμους
Μα ποια νομιζει οτι ειναι;
Αρκετα ανεχτηκα!
Αλλα αυτη συνεχιζει να με κοιταζει σιωπηλα
Μ'αυτα τα ματια τα αταραχα
Λες και ειναι παντοδυναμη
Κι ομως ειναι τοσο τιποτενια
Αλυσοδεμενη στον αλλαζονικο της θρονο
Ανικανη να καθορισει την αληθεια της
Μα κοιτα τοσο σιγουρη
Αψηφα την πραγματικοτητα
Πώς μπορει και ειναι τοσο κουτη;
Η καρδια της ειναι ενα ενα ενα δαχτυλιδη φλογινο
Κι απο μεσα της περνουν τα παθοι και οι κινδυνοι
Απο μπροστα της παρελαυνει ενας θιασος
Που θρηνει τα αδικοχαμενα ονειρα της
Κι ομως δεν την συγκινει πια καμια κηδεια
Και παντα με κοιτα ακινητη
Σπαρταρωντας απ'τη συγχηση η ψυχη μου δε βαστα
Ξεσπα σε κλαματα γιατη νιοτη της που φευγει
Αλλα αυτη διεισδυει στους πιο κρυφους και σκοτεινους μου δρομους
Με καθησυχαζει
Και τη στιγμη που ωριμαζει μεσα μου η σκεψη της
Και σιγα-σιγα συνηθιζω τα γαληνια ματια της
Ενα μαυρο βελος της τρυπα το στηθος και πεθαινει
Με τα ματια της ανοιχτα, αταραχα,σμαραγδενια
Κι ο θιασος πεταξε τις μασκες του και φανερωσε τον πονο...