Σαν συγχρονος Βεγγος

Ενα ευχαριστω να πω...
Ενα...Συγνωμη στον εαυτο μου?
Δεν ξερω πραγματικα....
Σαν τον βεγγο καθε μερα τρεχω για πολλους...Ξερουν αυτοι ποιοι ειναι...
Και...Ωρες, ωρες σκεφτομαι, μα καλα, ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ?ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ "ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ" ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ?
Ναι...Δεν ειμαι καλα, αν αυτο θες να με ρωτησεις  (Δ)...Εχω πιασει πατο...
Και τωρα τι κανω?Να συνεχισω να τρεχω σαν τον Βεγγο??

Αχ αυτες οι γυναικες...

Οι γυναικες μας μεταχειριζονται ακριβως οπως και η ανθρωποτητα φερετε στους θεους της. Μας εκφραζουν την λατρεια τους και μας φορτωνονται συνεχως ζητωντας μας να κανουμε κατι γι'αυτες. Οι γυναικες, οπως ειπε καποτε ενας πνευματωδεις Γαλλος (Δεν θυμαμαι ονομα), μας εμπνεουν την επιθυμια να δημιουργησουμε αριστουργηματα και ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ!

Υ/Γ: Αυτο σαν μια γενικοτερη παρατηρηση...Με αρορμη ενα γεγονος με την Δημητρα (βλ. προηγουμενο ποστ).

Even an end...Has a start

Μπορω να συμμεριστω τα παντα εκτος απο την δυστηχια.

Τη δυστηχια με τιποτα δεν μπορω να την δεχτω!Ειναι τοσο ασχημη, τοσο φριχτη, τοσο καταθληπτικη. Υπαρχει κατι τρομερα νοσηρο στην συμπαθεια των συγχρονων μας για τον πονο του αλλου.

Θα'πρεπε να μας συγκινουν χρωματα, η ομορφια, η χαρα της ζωης. Οσο λιγοτερα λεμε για τις πληγες της ζωης, τοσο καλυτερο!

Ισως τελικα το αληθινο μυστικο της ζωης να ειναι η αναζητηση της ομορφιας!

Και για να ξεφυγουμε λιγο απο την μιζερια και την δυστηχια, ας ακουσουμε ενα τραγουδι που πιστευω οτι μπορει να μας κανει να πιστεψουμε ξανα στην δυναμη της αγαπης προς τον εαυτο μας.
Aς ταξιδεψουμε για λιγο ολοι μας!

Melwa

Παμε μια βολτα στην Σιερα Λεονε στην Αφρικη,
Σε ενα μικρο χωριο, μια βροχερη Κυριακη
Πραγμα σπανιο για τα ζεστα εκεινα μερη,
Τρυπωνoυμε σε μια καλυβα μερα μεσημερι
Για να γλυτωσουμε για λιγο απο την μπορα,
Οπως θελει να γλιτωσει απο εμας αυτη η χωρα.
Μεσα, υπηρχαν μονο κατι στοιβαγμενα τσουβαλια,
Και τα δυο τα βρεγμενα μας κεφαλια.
Μα οχι για πολυ, ακουμε συρσιματα,
Και στην λασπη απ'εξω ακουμε βηματα,
Μια λευκη γυναικα, με ενα μαυρο κοριτσακι
Λαβωμενο απο μαχαιρι στο μικρο του χερακι.
Τρομαξανε και οι 2 με εμας, στο εμπα.
Η λευκη δασκαλα Μαιρη και η Melwa.
Αφου ησυχασανε με εμας αρχισε η Μαιρη να μας λεει,
Τι συνεβει πριν, και σφυγκοταν να μην κλαιει
Για το πανεμορφο αυτο πλασμα, που ηταν μαζι της,
Που ενος στρατιωτη το χερι, ειχε χαραξει το κορμι της
Η melwa βλεπεις δεν κανει ευκολα φιλο,
Γιατι λεει μια ιστορια, για εναν μαυρο σκυλο...!