Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

TIME GOES BY...SO SLOWLY???????????


Φαντασου οτι υπαρχει μια τραπεζα, η οποια καθε μερα καταθετει στο λογαριασμο σου το ποσο των 86.400€.
Αυτη η περιεργη τραπεζα, την ιδια στιγμη, δε μεταφερει τα λεφτα σου απο τη μια μερα στην αλλη. Καθε βραδυ σβηνει απο το λογαριασμο αυτα που δεν εχεις ξοδεψει.
Τι θα εκανες....; Φανταζομαι οτι θα επαιρνες καθε μερα τα λεφτα που δεν ξοδεψες. Ετσι;
Λοιπον, ο καθενας μας εχει αυτην την τραπεζα και το ονομα της ειναι ΧΡΟΝΟΣ.
Καθε μερα, αυτη η τραπεζα καταθετει στον προσωπικο σου λογαριασμο 86,400 δευτερολεπτα.
Καθε βραδυ, σβηνει απο το λογαριασμο σου και ρεωρει χαμενη οποιαδηποτε ποσοτητα του χρονου που δεν επενδυσες σε κατι ωφελιμο.
Αν δεν χρησιμοποιησεις την καταθεση σου κατα τη διαρκεια της μερας, εσυ εισαι αυτς που χανει. Δεν μπορεις να γυρισεις πισω.
Δεν υπαρχουν χρωστουμενα για την αυριανη μερα. Πρεπει να ζεις το σημερα με τη σημερινη καταθεση.
Γι'αυτο μια καλη συμβουλη ειναι οτι πρεπει να επενδυσεις το χρονο σου με τετοιο τροπο, ωστε να βρεις το καλυτερο στην υγεια, την ευτυχια και την επιτυχια. Το ρολοι συνεχιζει την πορεια του. Χρησιμοποιησε το μεγιστο καθε μερα.

Για να καταλαβεις την αξια ενος χρονου ρωτα καποιον μαθητη που επανελαβε μια ταξη...
Για να καταλαβεις την αξια ενος μηνα, ρωτα μια μητερα που μολις εχει γεννησει...
Για να καταλαβεις την αξια μιας εβδομαδας ρωτα τον εκδοτη μιας κυριακατικης εφημεριδας...
Για να καταλαβεις την αξια μιας ωρας, ρωτα δυο ερωτευμενους που ανυπομονουν να συναντηθουν...
Για να κατλαβεις την αξια ενος λεπτου ρωτα καποιον που εχασε το τρενο...
Για να καταλαβεις τη αξια ενος δευτερολεπτου ρωτα καποιον που κοντεψε να παθει ατυχημα...
Για να καταλαβεις τη ακια ενος δεκατου του δευτερολεπτου, ρωτα εναν αθλητη που εχασε το χρυσο μεταλλιο στου Ολυμπιακους Αγωνες...

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Τα ματια της


Την κοιταξα στα ματια...
Τι περισσοτερο μπορουσα να πω;
Καμια λεξη δεν ειχε νοημα πλεον για μενα
Εγινα ερμαιο του υποσυνειδητου της...
Ενα κοματι στεριας στον απεραντο ωκεανο της
Ψιθυρος στην πολυβουη μουσικη της
Τι παραπανω μπορουσα να κανω;
Δεν ητανε το βλεμα μου αρκετο γι'αυτην;
Αφου το ηξερα οτι δεν μπορουσα να αλλαξω τιποτα
Ακομα κι αν προσπαθουσα
Ησιωπη του με τρομαζει
Ειναι απιστευτο το τι καταφερνει να κανει με αυτο το βλεμμα!
Να ανατρεψει εξουσιες, να καταστρεψει πολιτισμους
Μα ποια νομιζει οτι ειναι;
Αρκετα ανεχτηκα!
Αλλα αυτη συνεχιζει να με κοιταζει σιωπηλα
Μ'αυτα τα ματια τα αταραχα
Λες και ειναι παντοδυναμη
Κι ομως ειναι τοσο τιποτενια
Αλυσοδεμενη στον αλλαζονικο της θρονο
Ανικανη να καθορισει την αληθεια της
Μα κοιτα τοσο σιγουρη
Αψηφα την πραγματικοτητα
Πώς μπορει και ειναι τοσο κουτη;
Η καρδια της ειναι ενα ενα ενα δαχτυλιδη φλογινο
Κι απο μεσα της περνουν τα παθοι και οι κινδυνοι
Απο μπροστα της παρελαυνει ενας θιασος
Που θρηνει τα αδικοχαμενα ονειρα της
Κι ομως δεν την συγκινει πια καμια κηδεια
Και παντα με κοιτα ακινητη
Σπαρταρωντας απ'τη συγχηση η ψυχη μου δε βαστα
Ξεσπα σε κλαματα γιατη νιοτη της που φευγει
Αλλα αυτη διεισδυει στους πιο κρυφους και σκοτεινους μου δρομους
Με καθησυχαζει
Και τη στιγμη που ωριμαζει μεσα μου η σκεψη της
Και σιγα-σιγα συνηθιζω τα γαληνια ματια της
Ενα μαυρο βελος της τρυπα το στηθος και πεθαινει
Με τα ματια της ανοιχτα, αταραχα,σμαραγδενια
Κι ο θιασος πεταξε τις μασκες του και φανερωσε τον πονο...

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Ο βυθος της λιμνης μου


Φαινετε καταγαλανη,ονειρο γαληνιο...
Σαν κλεισεις τα ματια σου τη βλεπεις κι
εκστασιαζεσαι...
Μα ψαξε βαθια...
Κολυμπα στο βυθο της...
Μαυρα τα νερα της ειναι, βρωμικα...
Αυτη η βρωμια ειναι ο πονος...

Προσπαθησα να την εξαγνισω...
Το βυθο της να ομορφυνω...
Μα αυτη η λιμνη με πεθαινει...
Βουτηξε μεσα η συγχιση κι απ'το βυθο δε βγαινει...

Μες το βυθο της λιμνης μου
Ξαπλωνουνε πνιγμενες
Ολες οι αισθησεις...
Μουδιαζουν...
Καληνυχτιζουν τις μερες μου...
Σκοταδι...

Ενα ποταμακι κυλισε στη λιμνη μου
Προχθες...
Καποιοι τ'ονομασαν «ελπιδα»...
Ηρθε και παρεσυρε ολη την ασχημια...
Φως...

Κι εγινε θαλασσα...